ns beiderharten liggen in deze fotogalerie. Tahir was in Turkije een bekend journalisten fotograaf. Hij gaf fotoworkshops over de hele wereld: Vietnam, Iran,Cambodja. Omdat het klimaat in Turkije steeds lastiger werd voor de vrije journalistieklegde Tahir zich steeds meer toe op de fotografie. Maar ook fotografie alskunstvorm is ingewikkeld in bijvoorbeeld een stad als Istanbul. Het is voor eenklein publiek, er is niet zo’n kunsttraditie zoals hier, in het land van VanGogh en Rembrandt.
Dilek woondeal twintig jaar in Amsterdam. Zij was hierheen gekomen als expat, bij een bank,om zo onafhankelijk te kunnen zijn, als vrouw. Het was niet haarlievelingsbaan, maar de vrijheid die het haar gaf, was heel belangrijk. Toen zeeen keer op bezoek was in Istanbul ontmoette ze Tahir. ‘Jij steelt mijnvrienden,’ zei ze tegen hem. Want haar reismaatjes uit Turkije hadden defotografieworkshops van Tahir ontdekt en waren nu steeds met hem op pad. Uitdit gesprek en de ontmoetingen daarna, in Amsterdam en Istanbul, groeide eenvriendschap en uiteindelijk een liefde.
Tahir was opdat moment serieus aan het overwegen om naar India te verhuizen, of nog liever:ergens heen waar fotografie als kunstvorm op waarde werd geschat. We hakten deknoop door; vijf jaar geleden gingen we samenwonen in de Jordaan. Dilek zeihaar baan bij de bank op en samen begonnen we deze fotogalerie The Route op deHaarlemmerdijk. Tahir kende natuurlijk al veel fotografen. Op dit momentvertegenwoordigen we fotografen uit de hele wereld, van Turkije tot Europa entot Azië. De exposities van hun werk worden met veel zorg en liefde door onssamengesteld. Niks hangt hier zomaar of zomaar op een bepaalde plek. Rode draadzijn de verhalen die de beelden vertellen, het zijn nooit alleen maar mooieplaatjes, maar je kunt er als kijker op reflecteren en iets over de wereld ofjezelf leren. Neem die foto van een moeder ijsbeer met haar kinderen. Nietalleen is dat als beeld prachtig, je ziet ook hoe zwaar het leven daar is enhoe de moeder haar kinderen laat schuilen tegen de kou en de wind. Het gaat dusook over moederschap en het harde leven in de vrije natuur.
Dilek leertnog elke dag over fotografie; het werk is veel rijker dan dat bij de bank. Maarook Tahir is blij omdat hij hier veel meer erkenning krijgt. Het idee is datDilek de galerie runt als Tahir op reis gaat voor zijn foto’s. Zo is hij alzeker twintig keer in Vietnam geweest om te bouwen aan iets wat uiteindelijkeen grote expositie van dat land gaat worden.
Dit isbewust een buurtgalerie die de dialoog met de mensen die hier wonen aan wilgaan via de foto’s. Zelf voelen we ons echt thuis in de Jordaan -- al kan Tahirslecht wennen aan de kou in Nederland. Als we niet in de galerie zijn gaan wepicknicken, wandelen, of Nederland ontdekken met onze caravan. En als het evenkan bezoeken we overal exposities, kunstbeurzen en galeries -- altijd op zoeknaar nieuwe verhalen.
