it is mijn achtertuin, zeg ik altijd. Dit bankje bij Bagels and Beans. Ik woon hier om de hoek en elke dag zit ik hier wel een tijdje. Te kijken naar de mensen, te kletsen. Als dit bankje mijn tuin is, dan is de Dijk mijn dorp. Mijn vangnet ook. Mensen zeggen tegen mij: ‘Hoe kan je herstellen van zoiets zwaars als PTSS in al deze drukte, moet je niet juist de natuur in?’ Maar nee, juist al die drukte is zo fijn. Dat ik hier kan oefenen met leven. Er zijn momenten geweest dat ik ’s ochtends niet wist hoe ik mijn bed uit moest komen, zo zwaar voelde alles. Dan lukte dit net: aankleden, deur uit, trapje af, bankje, kopje koffie. Herstelwerkzaamheden, zo noem ik wat er nu aan de hand is bij mij. Er is hier zoveel energie en ook liefde om me heen. Toen het wat beter met mij ging, kon ik hier oefenen met wandelingetjes maken en met gesprekjes. Je hoeft nooit de straat uit, er is hier letterlijk alles. Vooral met de ondernemers uit de straat heb ik veel contact, die kennen me allemaal en ik hen. De pizzabuurman, de hummus buurman, de patat buurman. Laatst was de slager een paar dagen dicht, dan vraagt iedereen aan mij of ik weet wat er aan de hand is. Dus toen ben ik even op onderzoek uit gegaan. Het was iets met corona, maar nu zijn ze gelukkig weer open. Of de jongen die altijd bij de Appie stond, die was ineens een tijd afwezig, ik was echt ongerust. Bleek hij een tweeling te hebben gekregen, zo leuk. De buurtstalker, zo zou je me ook kunnen noemen. Tijdens de eerste lock down was ik ook zo blij met de mensen hier. Daar zaten we ineens allemaal op de grond in de zon. Te verwerken water aan de hand was, te lachen om alle ellende. Oorspronkelijk kom ik uit Deventer. In 2005 kwam ik naar Amsterdam, antikraak op de Keizersgracht. Dit huisje was echt een godsgeschenk, ik kreeg het via via. Het is heel klein, maar alles wat ik nodig heb. In 2009 overleed mijn vader en werd PTSS geconstateerd. In 2012ben ik voor het eerst in therapie gegaan. Ik krijg ook EMDR en ben bij het Trauma Centrum Nederland een week intern gegaan voor behandeling. Het herstel gaat in golven. Ik woonde hier eerst met mijn vrienden toen werd hij ook ziek. Dat was superzwaar. Op andere momenten zat ik er zelf zo doorheen dat ik niet eens de Albert Heijn meer in durfde. Toen heeft de buurt me echt gedragen, ik heb hier zulke goede vrienden. Ik pas vaak op de kleine van een vriendin. En op zaterdaggaan we samen naar de Noordermarkt, ook een vast ritueel, altijd even een stroopwafel halen. Het is nu uit met mijn vriend en dat is ook goed. Ik hoef zelf niks vasts, maar ik vind het heerlijk om mensen te koppelen, daar is deze plek perfect voor. Kom maar even bij me op het bankje zitten, zeg ik tegen vriendinnen die op zoek zijn, er komt van alles leuks voorbij. Zo heb ik het zelf ook voor het uitkiezen. Bankje, boekje, praatje, koffie - en af en toe een leuke man.
Loading
