ijn vader had altijd één grote angst: als mijn twee kinderen maar niet uit Turkije wegverhuizen. Daarom wilde hij eigenlijk niet eens dat ik tijdelijk in het buitenland zou gaan studeren. En nu woont mijn broer in San Francisco en ik in Amsterdam.
Zeven jaargeleden kreeg mijn vriend hier een baan aangeboden. Dit is natuurlijk de mooiste stad die er bestaat, niet zo vol als Istanbul, en alles is hier oploop- of fietsafstand. Mijn vriend paste hier helemaal, dat zag ik toen pas. In het begin ben ik nog op en neer gereisd tussen Amsterdam en Istanbul. Ik had in Istanbul een studio als fotograaf, dat was echt een zoete inval voor vrienden, familie en bekenden. Er waren altijd feestjes in de weekends. Dat was fantastisch.
Maar mijnvriend moest dus hier zijn. Toen heb ik de knoop doorgehakt. In april 2016 zijn we getrouwd en kwam ik ook hier wonen.
Ik loop en fiets heel veel, ook dat is fantastisch van Amsterdam. Je bent zo midden in de natuur. Ik rijd gewoon een beetje rond met mijn telefoon, zie wel wat ik tegenkom. Zo was ik al in Spaarnwoude, Monnickendam, Enkhuizen. Ik maaknatuurlijk ook veel foto’s, hoewel ik meer ben van de portretten. Het gaat langzaam met het opbouwen van mijn netwerk als fotograaf hier, ik ben daar ook niet heel handig in. De laatste tijd heb ik een paar keer portretevenementen georganiseerd in het park. Dan kon iedereen langskomen en voor niet veel geld in korte tijd een mooi portret krijgen. Veel mensen zijn onzeker als ze op de foto moeten. Voor mij is het daarom heel belangrijk dat iedereen die bij mij voor de camera komt, blij is met zijn of haar foto’s; dat staat voor mij voorop. Ik wil door die portretten het zelfvertrouwen van de mensen een boost geven.
Ik doe ook vrijwilligerswerk bij oude mensen die eenzaam zijn. Dan drink ik koffie en thee met ze en zij helpen me met Nederlands praten. Met een oude man van ver in de tachtig lees ik altijd samen de krant.
Een keer viel ik ’s nachts tijdens het rennen langs de gracht. Een buurtbewoner heeft me toen opgeraapt en daar is een vriendschap uit voortgekomen. We hebben ook heel goed contact met onze buren op de Palmgracht. Toch merk ik dat de vriendschappen hier in Amsterdam nog niet zo diep gaan als mijn vriendschappen in Istanbul. En daar zit natuurlijk ook mijn familie. Toen ik zwanger werd, was ik wel heel verdrietig dat mijn kind zo ver van hen zou gaan opgroeien. Ook zwanger zijn is heel anders dan in Turkije, veel minder een medische toestand. Ik ben wel benieuwd hoe het allemaal gaat straks met een kind, want we wonen ook wel heel klein. Voor twee personen is het al krap, zeker als mijn vriend thuiswerkt, en ik heb natuurlijk geen studio meer. Misschien mis ik dat nog wel het meest: een stukje ruimte helemaal voor mijzelf.
