k zoek altijd de schoonheid op, zelfs in geweld. Ik groeide op in de Franse Alpen, daar lag het niet zo voor de hand om van kunst je beroep te maken. Ik heb toen de route gekozen via de reclame. Daar verdien ik mijn geld mee. En ondertussen bouw ik aan mijn carrière als kunstfotografe. Dat bracht me in Parijs, in Londen en nu in Amsterdam.
Voor mijn eerste grote project wilde ik mensen fotograferen net na de seks. Dat liep een beetje anders. Ik ging naar een swingersparty in een chic huis om potentiële modellen te ontmoeten en kwam daar een highend pornoregisseur tegen. Ik mocht hem een tijdje volgen en foto’s maken. Het bleek veel minder viezig dan ik dacht. Eigenlijk was het heel liefde vol allemaal, en met veel zorg gemaakt en met aandacht voor de setting. Het leek op hoe ik mijn werk doe als fotograaf, maar dan met mensen die bloot waren. Het was wel grappig om te zien hoe mijn beelden heel anders waren dan die van de pornofotograaf, ook al stonden we naast elkaar. It’s just love heette die expositie.
Daarna gebeurde er iets ingrijpends, ik werd moeder. Dat was wel gepland, maar het overviel me ook. Die roze wolk waar iedereen het altijd over heeft, bleef uit. De geboorte op zich was nogal traumatisch en het was nog extra lastig dat ik toen net hier woonde, en mijn vrienden nog in Londen. Ik voelde me ontheemd en niet deel uitmaken van het geheime genootschap van moeders. Over die verwarring heb ik uiteindelijk mijn tweede expositie gemaakt: I didn’t want to be a mum. Een soort onderzoek, therapie misschien, het was rauwer dan eerder werk en met tekst erbij. Sowieso zijn mijn exposities altijd met geuren, geluiden, multimediaal.
Aanvankelijk hebben we ons eigen huis op Prinseneiland ontruimd voor die expositie en ik was zelf ook de hele tijd aanwezig. Je kwam als het ware binnen via de geboorte, met geluiden van de bevalling. Daarna foto’s, video, audio. Ende geur van een kleine baby. En dan was er een verhaal dat je kon beluisteren, mijn verhaal over het moederschap.
De responswas ongelooflijk. Iedereen kwam huilend naar buiten. Terwijl ik altijd dacht: er zijn twee types vrouwen, oermoeders en ik, bleek iedereen mijn verwarring ineens te herkennen. Ik heelde niet alleen mezelf met deze expositie, maar ook heel veel anderen. Het duurde maanden voor dat besef was ingedaald. Ik moest mezelf af en toe heel hard knijpen.
Nu sta ik met deze expositie in een galerie op de Haarlemmerdijk, waar het ook heel goed blijkt te werken. Anders, maar ook hier heb ik al heel veel verhalen van andere vrouwen gehoord. Ik probeer zo veel mogelijk aanwezig te zijn, dat vind ik heel belangrijk en speciaal. Hierna wil ik met deze expositie over de hele wereld, kijken wat er dan gebeurt. Hoe het wel of niet herkend en ervaren wordt in andere landen, daar ben ik heel nieuwsgierig naar.
