k ben 69 enwoon nu vijftig jaar in deze buurt, vaak op of aan het water. Ik heb het hierzien veranderen van allemaal kleine winkeltjes zoals de melkboer en diversenaaiateliertjes naar wat het nu is. Het was vroeger rommeliger, meerverwaarloosd. Er stonden permanent auto’s die als stallen voor de markt werdengebruikt. Op de Noordermarkt kon je dieren kopen: kippen, honden, katten.
Ik noem mezelfeen einzelgänger maar dan wel eentje die voortdurend deel uitmaakt van allemaalverschillende gemeenschappen. Nu doe ik hier vrijwilligerswerk bij de daklozen,even een rustpunt verzorgen en een luisterend oor bieden terwijl ze hier wat teeten krijgen. Voor weer een andere organisatie schrijf ik levensverhalen vanoudere mensen op, zodat het boeken worden voor het nageslacht. Dat vind ikenorm interessant.
Ik hebgevaren op de binnenvaart en daarvoor als schipper van rondvaartboten. In dejaren zeventig ontstonden er overal van die collectieven. Toen ben ik ooklesbisch geworden. Als reactie op de gesloten mannenwereld van het varen,richtten wij Het Schipsterscollectief op. Samen kochten we eenbinnenvaartschip. Nooit echt van de grond gekomen, dat collectief, maar het waseen geweldige tijd. Daarna ging ik voor mijn droom: een eigen boot diefungeerde als woon- en lesschip. Voor de motorvaart dus, het ging bijvoorbeeldover hoe je de marifoon gebruikt, dat soort dingen. Ik lag in de Prinsengracht voorDe Twee Prinsen. En in de zomer nam ik mensen mee naar Frankrijk terwijl ze leskregen. Het werd een heel bedrijf waar mensen onderweg op- en afstapten. Toenben ik op een gegeven moment ook een jaar en drie maanden in Zuid-Frankrijkgebleven. Dat was echt iets wat ik altijd nog eens wilde, maar het wasuiteindelijk ook fijn om terug te keren naar Amsterdam. Ik zag toen nog beterwat een wereldstad dit is.
Na zo’n jaarof twintig varen ben ik gestopt, op het hoogtepunt. Ik behartigde altijd al debelangen van de waterbewoners en ik deed vrijwilligerswerk voor de SP, dus toenben ik in de gemeenteraad beland. Heb ik ook twaalf jaar gedaan.
Het leukevan de SP vond ik dat het ook daar draait om het contact met de mensen, ik gingheel vaak de buurten in.
Inmiddelsben ik met pensioen, al doe ik nog steeds van alles. Ik woon op de KortePrinsengracht, in een ongedeeld huis; dus weer met een groep. We delenbijvoorbeeld samen de wasmachine. Maar ik woon bewust niet samen. Ik vind hetniet fijn als iemand anders zich teveel met mij gaat bemoeien. Mijn relatiesduurden dus ook nooit echt lang, steeds korter eigenlijk. En ik heb bewust geenkinderen, nooit gewild ook.
Drukte is ergenoeg om mij heen, die zoek ik wel op. De verhalen van andere mensen in al hundiversiteit blijven mij eindeloos boeien. Nu zijn het de daklozen en de ouderemensen met hun levensverhalen. Ik hoor alles aan, verwonder me, ben datluisterend oor waar ieder mens wel eens behoefte aan heeft. En daarna ga iklekker rustig naar mijn eigen huisje.
