k hou vanbankjes met uitzicht. En het mooiste bankje dat ik ken staat aan het begin vande Herengracht. Ik woonde er schuin tegenover, aan de Brouwersgracht, boven coffeeshopSiberië. Het paste bij het perfecte plaatje dat mijn leven was: getrouwd meteen prins, shoppen in de PC Hooftstraat, een goede baan in het theater. En eenprinsessenkindje dat elke dag speelde in de grote zandbak aan de Herenmarkt. DeHaarlemmerstraat was een beetje groezelig, maar je kon al wel zien dat de buurtzou gaan veranderen, hipper zou worden. Het was het eind van de eeuw en hetjaar 2000 fonkelde aan de horizon.
Ook mijoverkwam het: de vlucht van het jonge gezin uit het centrum. Zwanger van detweede gingen we toch maar verhuizen naar iets met een tuin. Pas toen de derdedochter drie jaar was, deden we opnieuw iets opmerkelijks; we verkochten onsmooie huis en gingen wonen in een Landrover. Wederom leefden wij de droom vanvelen; twee jaar reisden we door Afrika en het Midden-Oosten. We sliepen in detent op het dak en leefden vrij en zorgeloos als zigeuners. AllI need is the air that I breathe and to love you. Amsterdam voelde ver en klein. Deprins was het ontgroeid en ook ik hoorde mezelf zeggen dat ik klaar was met aldie drukte, al die voorspelbaarheid, de toeristen en het pokkenweer. Webeklommen de berg van Mozes, zagen zandkastelen in Mali, hoorden de stammenfeestvieren diep in de jungle van Senegal. Onze nieuwe bestemming was de wereldzelf.
Het werd,uiteindelijk, Spanje. Na twee jaar reizen keerden we terug naar Europa. Deoudste dochter moest naar school en we zouden een andere droom waar gaan maken:wonen in een oude cortijo tussen de olijfbomen en de amandelbloesem.
Daar ergensis het gebeurd. Een barst, een scheur in het mooie plaatje. Wat heb je aanaltijd zon, amandelbloesem en een patio met een lange tafel als je vriendenuiteindelijk steeds weer terugkeren naar Nederland? Als de eindeloze stilteonder de duizend sterren in de nacht niet kan worden afgewisseld met een bezoekaan theater, bioscoop, of een leuk nieuw restaurantje?
Ik merktedat ik iets vreselijk begon te missen. Nee, niet Nederland, maar Amsterdam. Endan in het bijzonder dat rommelige stukje dat ze centrum-west noemen. Dewinkeltjes, de cafeetjes, de Movies, de grachten om de hoek… Na al dat reizenhad ik eigenlijk nergens een mooier stukje wereld gevonden dan precies dat.
Het wasingewikkeld, want er waren vijf mensen bij betrokken en drie wilden niet meernaar Nederland. Maar het leven heeft zijn eigen wonderlijke loop en hetonmogelijke is gebeurd. Ik ben weer terug in de Haarlemmerbuurt. Terug in mijnhappy place in de stad waar honderden jaren geleden mijn voorvaders al door deJodenbuurt wandelden, naar het schijnt.
Drukte?Rotweer? Toeristen? Ik lach erom. Het allermooiste bankje is inmiddels ook hetlievelingsbankje van mijn dochter. Soms moet je een tijdje rustig wachten tothet eindelijk vrij is. Maar dan, als ik daar zit, met achter me het gedoe vande Haarlemmerstraat, de gillende kinderen op de Herenmarkt en voor me het beginvan de Herengracht. Dan kan daar geen zandkasteel of berg van Mozes tegenop.
