arl en ik houden zó van koken -- en van mensen. We hebben heel bewust voor deze buurt gekozen met ons ‘soulfood from Brooklyn tot Bali’. De Haarlemmerdijk, zo aan het randje van de grachtengordel, is echt het Brooklyn van Amsterdam. We zitten hier nu drie jaar en kennen iedereen, voelen ons echt gedragen.
Tien jaargeleden werkte ik nog fulltime bij de televisie. Ik ging door een zware periode en besloot een huis te kopen met een stoepje in de zon, vanuit het idee: dan ben ik nooit alleen. En inderdaad, dat huis is aan de Singel, dus iedereen wil altijd graag op mijn stoepje komen zitten, daar waar altijd zon is als het witte wijn tijd is. Zo ook Carl, die kwam langswandelen. Hij begon me het hof te maken en na een maand of twee gingen we samen een ommetje maken. Helemaal mooi aangekleed met alle egards, zo doen wij indo’s dat. Mijn eigen vader, die clown was van beroep, is begraven in zijn clownskostuum, ik bedoel maar.
Carl werkte al in de horeca, als deejay en manager. Eten is de verbindende factor in onze cultuur, alles loopt via de eettafel. Carl en ik wisten dat we daar iets meewilden, maar dan met ons stempel erop gedrukt. Wij wonen hier, wij zijn overal geweest. Naar Italië, waar je het eten uit de lucht kunt plukken, naar NewYork. We raakten enorm geïnspireerd en begonnen een lunchrestaurantje in ons lievelingsbuurtje: De vrouw met de baard. Om vervolgens negen maandenverbouwing van de buren over ons heen te krijgen.
Als er ergens een deur dichtgaat, opent er een andere. Dat weet ik zeker. We moesten nu wel uitwijken naar de avond en grepen terug op onze roots: Indische rijsttafel. Maar dan met onze touch. Het liep goed en ik maakte vaak grapjes naar Carl: wel je best doen hoor, straks kom de beruchte restaurant recensente Hiske Versprille. En toen op een dag kwam ze echt! En hij geloofde me eerst niet!
Ze gaf ons een 8,5 en vanaf dat moment was er geen houden meer aan. De mensen uit de buurtstonden te applaudisseren, we brachten echt iets teweeg hier. Zo ontroerend.
En in die maalstroom zitten we nog steeds. Covid veranderde alles opnieuw, dat was een keiharde test. Ook dan leer je je buurt kennen. Zo staat Imro van Popeye altijd op precies het goede moment met roti van zijn moeder voor de deur. We openden de Rendang Super Store, dat bleek ook weer een schot in de roos. En later regelde de straatmanager dat we een terrasje mochten openen, toen we alleen buiten mochten bedienen. Nu komt binnenkort ons tweede kookboek uit. Carl en ik zijn beiden tweede generatie Indische oorlogsslachtoffers, wat er op neer komt dat overleven een grondhouding voor ons is. Zo zijn we opgevoed, doordrongen van dat besef. Gelukkig komt er ook steeds meer ruimte en aandacht voor onze verhalen. De paradox is dat precies dat ons, de nieuwe generatie, vrij maakt om onze eigen verhalen te vertellen. Bijvoorbeeld via of tijdens het eten, dat zo een metafoor wordt voor het leven zelf.
