et was een donderdag in juni. Ik had al weken moeite met traplopen, terwijl mijn conditie daarvoor prima was. En die dag voelde ik me zo raar, alsof ik heel erg de hik had gehad. Ik belde mijn dokter. Die zei: ‘Blijf maar in bed, ik kom naar jou.’ En voordat ik er erg in had, werd ik met gierende ambulance afgevoerd naar hetOLVG. Ineens lag ik daar in bed met mijn dochter naast me en mijn vriend Bayu, waarmee het nog helemaal niet zo lang aan was. En terwijl ik met hen aan het praten was, viel ik weg. Hartstilstand. Ik herinner me dat als een gelukzalig moment, om mij heen een prachtige tuin. Kennelijk ben ik in het paradijs, dacht ik.
En toen werd ik weer bij de levenden geroepen. De cardioloog vertelde dat ik een aneurysma had van mijn aorta. Als dat misgaat, is de kans erg groot dat jehet niet overleeft. Het vreemde is, ik ben altijd een enorme hypochonder geweest. Bij elk pijntje in mijn hoofd dacht ik aan een tumor. Maar toen was ik juist heel kalm. Er werd een afspraak gemaakt voor een operatie. Daarvoor ben ik nog met mijn dochter naar Barcelona gegaan. ‘Kijk nog maar even heel goed naar je vader,’ zei ik, ‘met zijn nu nog ongeschonden borst.’ Je wordt tochhelemaal open gelegd. Verder regelde ik allerlei praktische zaken zoals testament en lijstjes met al mijn wachtwoorden.
Bayu, mijndochter en ook mijn voormalige vrouw zaten rond mijn bed toen ik wakker werd.Ik bleek ook toen niet zo’n dramaqueen te zijn als ik altijd had gedacht en ik herstelde langzaam maar zeker. En ineens zei ik tegen Bayu: ‘Dit wil ik nog doen, samen met jou iets beginnen.’ Bayu zat in de mode. Ik was hemtegengekomen in de sportschool en was meteen erg verliefd. Tot die tijd vond ikde meeste mannen maar harig en schriel. Van Bayu werd ik om heel veel redenen heel erg blij. Hij kennelijk ook van mij. En hij kwam uiteindelijk met hetverhaal dat hij iets te koop had zien staan op de Haarlemmerdijk. Daar zijn we op afgegaan. Bayu bleek dus ook fantastisch te kunnen koken, zijn receptuur is uniek. Zo is het gekomen. Kampung meets ’t Schaep met de vijf pooten, zeg ik weleens. Ons huis, de Indonesische deli Bayu, bestiert met zijn mensen de expositieruimte die ik inricht. En in de tuin een tuinpaviljoen voor mij, zodatik nog steeds rustig mijn artikelen over architectuur kan schrijven voor de krant. Natuurlijk, het is weleens lastig om je privacy te bewaken, maar over het algemeen vind ik het reuze gezellig, dat gekwek en gekwebbel in het Bahasa.Ik hoef niet naar Bali, Bali komt hier wel.
Ik ben 68,Bayu is een stuk jonger. Voorlopig bevalt het me prima, maar ik sluit niet uit dat ik ooit nog eens de stad uit wil. Dat zou ook zonder hem kunnen. Ik benniet iemand die een ander mens helemaal hoeft te bezitten.
