k vind hetlastig om te vertellen wat ik allemaal al heb meegemaakt,. De mensen uit debuurt zouden het amper geloven. Of ze zouden ineens met totaal andere ogen naarme gaan kijken, dat wil ik ook niet. Ik ben gewoon die Italiaanse jongen met delekkerste espresso van Amsterdam.
Ik bengeboren in Napels en tot mijn achttiende had ik een fijn en rijk leven. Mijnouders hadden een juwelierszaak, ikzelf begon een bar. Het ging mis toen mijnouders gingen scheiden. Alsof er toen een heleboel dominosteentjes achterelkaar omvielen. Zo leende mijn neef met wie ik de bar had, geld van deverkeerde personen. Ik was een paar dagen op vakantie en toen ik terugkwam wasmijn bar weg. Ik opende een andere bar bij een tankstation en die werd in éénjaar acht keer overvallen. Acht keer! Toen was alles wel kwijt, ja. In 2005kwam het boek Gomorra uit, over demaffia-achtige praktijken in mijn stad. Je hebt er vast wel over gehoord. Hetboek werd zo bekend dat de Italiaanse overheid wel actie moest ondernemen, maardaarbij gingen ze als een olifant door de porseleinkast. Het hele systeem --hoe fout misschien ook -- stortte in en daarvoor in de plaats kwam een soort war zone waarin piepjonge bendes dedienst uitmaakten. In een klap was alle sociale controle weg. Ook dejuwelierswinkel van mijn moeder werd ineens doelwit en niet één keer, maar omde haverklap. Vaak kwamen ze met geladen geweren binnen, schoten op alles eniedereen. Zelfs in haar eigen huis was mijn moeder niet veilig. Ik hebmeegemaakt hoe ze haar onder schot hielden en dwongen haar privékluis open temaken. Daarin lagen alle dierbare familiejuwelen. Toen de politie uiteindelijkkwam, was die al even onbeschoft, nooit heeft iemand ons daar zijn excuses vooraangeboden.
Dat was de laatste druppel. Ik kon niet meer slapen in mijn eigen huis, draaidetotaal door, zo bang. Daarom ben ik naar Amsterdam gekomen, op zoek naar eenbetere kwaliteit van leven. Dat ging nog niet makkelijk, veel spokenachtervolgden me. Ik kan bijvoorbeeld nog steeds geen spannende films zien. Ener gaat geen moment voorbij dat ik me geen zorgen maak om mijn moeder. Gelukkigheb ik een lieve echtgenote die me helpt bij wat ik het allerliefste wil: eennormaal leven.
Ik was 26toen ik een lening van de bank kreeg om mijn eigen zaak te openen: A Volo. Datwas geweldig. Mijn droom is het beste van de Italiaanse cultuur hier te delenmet Amsterdam. Dus de beste koffie en broodjes die ik zelf bak met Italiaanseingrediënten. Dit moet een happy placezijn, zo leg ik het ook uit aan mijn personeel: altijd lachen tegen de klanten.Mij kent iedereen hier inmiddels als die vrolijke Italiaan. Daar doe ik ergmijn best voor en dat wil ik heel graag zo houden!
