et is hierin de ambachtelijke drukkerij Typique altijd theetijd. Behalve als het koffietijd is natuurlijk.
Ik ben op de Haarlemmerdijk misschien wel de laatste der Mohikanen. In 1979 ben ik er begonnen. Veertig jaar geleden was de sfeer armoedig, er zaten krakers, een fietsenstalling, een postkantoor. Bij café Zus aan de overkant ging ik weleens biljarten, dat was een heerlijk zooitje ongeregeld. Eigenaar Nelis, die iedereen aansprak met ‘Pik’, inde zelf de uitkeringen van de mensen, die ze daar vervolgens kwamen verzuipen. Altijd André Hazes-muziek aan. Daarnaast zaten Jan en Loes met hun woninginrichting, verspreid over drie panden. ‘Kussen1 gulden’ stond er op de winkelruit. Die Loes was nogal leuk om aan te zien, dus je begrijpt, dat was een koopje.
Dat soort winkels zijn verdwenen, het is nu veel onpersoonlijker. Als je alleen al kijkt hoe idioot veel kappers hier nu in de straat zitten. Ach, je maakt van alles mee. In 2000 werd er pal voor mijn deur een topcrimineel in zijn auto geliquideerd, ik kon hem nog zien zitten en mij zie je ook op de beelden van AT5. Alles afgezet met van die linten.
Mijn zaak is in al die tijd amper veranderd. De liefde voor het grafische zit in de familie. Mijn vader was een heel bekend grafisch ontwerper, Otto Treumann; hij is diverse malen onderscheiden. Hij was Joods, dus in de oorlog moest hij onderduiken bijzijn vriendin in huis. Toen ben ik geboren, in de Vossiusstraat. Later kochten ze dit pand. En nog weer later kon ik het overnemen met mijn persen en letters. Het huis heeft een monumentale status en enorm veel gebreken. Ik weet absoluut niet waar ik moet beginnen met alle onderhoud.
Ambachtelijk drukken is een kunst maar ook heel erg veel werk. Van het internet heb ik eigenlijk alleen maar last. Toch zijn en blijven er altijd liefhebbers. Mijnletters zijn niet puntgaaf, dat is ook de charme. Ik maak ook prenten, monodrukken, alles hand gezet en hier gedrukt, elke prent is dus uniek. Er komen veel buitenlanders speciaal naar deze winkel, en die komen dan jaren later weer terug. Of enthousiaste bezoekers tijdens de kunstroute. Ja, nu natuurlijk al een hele tijd niet door de pandemie. Het is zeer schraal op dit moment, soms zinkt de moed mij in de schoenen. Aan de andere kant, zojuist heb ik hier in de winkel nog een prachtige partij geschaakt met een oude vriend.
Kijk, deze serie prenten hangt hier permanent. Herken je het kasteel van Olie B. Bommel, ook wel heer Bommel genaamd? Dat kasteel, Bommelstein, wordt door markies de Canteclaer van Barneveld ook de steenklomp genoemd. Je merkt, ik ben groot fan van de verhalen van Marten Toonder.
Deze serie prenten heb ik Luchtkastelen genoemd. Ik geloof wel dat het leven voor een groot deel uit gebakken lucht bestaat.
