e noemen het in de familie altijd ‘de winkel’ en zo lang ik me kan herinneren speelt mijn leven zich hier af. Ik kan me het niet anders voorstellen. Het hele pand is van ons, we woonden hierboven: mijn ouders, zus, mijn tante (die een kapsalon had op de Dijk) en mijn nicht. En dan eronder La Grotte, het petit restaurant en koffiehuis dat mijn vader en oom veertig jaar hebben gerund. Het is ook onze tweede huiskamer, nog steeds.
Op mijn tiende stond ik op Koninginnedag al samen met mijn zus sinaasappels en snoep te verkopen voor de deur, en op mijn twaalfde werkte ik af en toe mee. Twintigjaar geleden namen mijn zus en ik het over. Mijn zus ging verder, ik bleef.
Het moet in je bloed zitten. Thuis ben ik moeder, maar zodra ik hier binnenkom, heb ik een andere rol. De hele wereld komt hier bij mij in de zaak. Het heeft me zoveel gebracht, ik heb zoveel gezien en meegemaakt. Dingen die je niet op school leert, het echte leven. Zo heb ik mensen heel goed leren lezen. En ik heb de straat zien veranderen. De leukste straat van Amsterdam. Daar was ik heel trots op, toen die werd uitgeroepen. Daar hadden wij toch maar mooi aan meegewerkt.
Mijn vader is natuurlijk altijd nog op de achtergrond, maar het is echt mijn zaak. Vrouwenkrijgen meer voor elkaar, vind ik. Als het bijvoorbeeld dreigt uit te lopen op knokken, gaan we dat anders oplossen. Ik lijk wel zo’n lief meisje, zekervroeger, maar ik ben niet snel van mijn stuk te brengen. Toen mijn oudste zoontwee weken was, ging ik hier alweer aan de slag. Zo’n baby slaapt toch een groot deel van de tijd en hij was lekker dichtbij, boven, met mijn moeder. Die kookte vaak ook.
In 2019gebeurde er ineens van alles. Ik werd heel erg ziek, twee keer zelfs. Eerst met mijn longen, toen met een of andere schimmel in mijn lijf. Ik kreeg twee keer een spoedoperatie en kort daarna kwam corona.
Toen heb ik wel even goed nagedacht. Mijn leven was een lange film geweest, een trein die voortdurend keihard doordenderde. Alles in het leven is een les en ik voelde: je moet voor jezelf kiezen. Ik ben een overlever, net als mijn oma. Die is nu92 en nog steeds onvermoeibaar. Wij gaan nooit bij de pakken neerzitten. Ik vroeg me af: wil ik doorgaan met dit werk? Het antwoord was simpel: ja, ik ben er nou eenmaal voor geboren.
Toen we weer open gingen na corona was ik een beetje zenuwachtig. Maar eigenlijk voelde ik me meteen weer tot leven komen. Ik heb nog zoveel dromen. De winkel groeit steeds met de tijdgeest mee. Shakes, food and cocktails, daar ga ik mij nu op focussen. En ook de naam gaat veranderen. Miss B, zo werd ik vroeger altijd genoemd door de jongens uit de buurt. Dat komt hier nu op de gevel te staan, een beetje graffiti-achtig. En dan, wie weet, franchise. Miss B Spanje, Miss B Ibiza. Je moet altijd blijven dromen, toch?
