ijn leven is nogal veranderd toen ik mijn grote liefde ontmoette. Na mijn studie psychologie had ik bij de UvA op de afdeling communicatie mijn droombaan gevonden. Ik had een huis aan de Egelantiersgracht en genoot van de vrijheid en de dynamiek van de stad. Steef had een winkel op de Westerstraat en kon op een gegeven moment dit pand aan de Haarlemmerstraat overnemen, Kwazimodo. Ik wist natuurlijk dat hij een nierziekte had en toen hij zieker werd, besloot ik vrij impulsief mijn baan op te zeggen en bij te springen in de winkel. Daar stond ik als verlegen meisje met alleen maar jurkjes ineens tussen de stoere spijkerbroeken. Hoe werkte dat, in een winkel staan? Dan kwam er iemand binnen en dacht ik: Ik moet deze persoon nu vast gaan helpen, maar hoe doe ik dat in godsnaam op een prettige manier? Het was de tijd van de hoogconjunctuur; twaalf man personeel, ik moest dus ook meteen aan de bak met de coördinatie daarvan. En dat kan ik dus, ik ben een aan pakker. Ondertussen werd ik ook zwanger, dat overkwam me min of meer. Ik racete heen en weer tussen de winkel, het ziekenhuis en de kinderen. Inmiddels woonden we in Zuiderwoude; met pijn in het hart had ik mijn huisje aan de Egelantiersgracht vaarwelgezegd. Maar ik leerde mijn verlegenheid opzij te zetten en de winkel werd mijn nieuwe kroeg. Vrienden en bekenden zijn altijd in de buurt en komen graag langs voor een koffietje of einde dag wijn. Het is echt een zoete inval. Het is een lang traject geweest met de ziekte van Steef. In 2002 kreeg hij zijn eerste donornier, in 2010 de tweede en in 2019 nummer drie. Steeds zijn er grote complicaties en ook de periode van dialyse is zwaar. Gelukkig is hij een modelpatiënt; hij doet het echt fantastisch en zeurt nooit. Ik hield het thuis met de jongens en in de winkel draaiend als hij dat niet kon. Op de raarste momenten heb ik op allerlei mensen een beroep moeten doen, maar het is altijd gelukt. Deze derde nier lijkt de beste, er zijn nog nooit zo weinig complicaties geweest. Dus er leek een soort rust te komen, ook omdat de kinderen nu groter zijn. Ons plan was om begin dit jaar met de winkel te stoppen en een beetje zorgeloos op vakantie te gaan. ‘We rijden Europa in en dan zien we wel,’ zeiden we tegen elkaar. Een ongekende luxe. Corona veranderde alles. Ons hele spaarpotje verdween in de winkel, dat is zuur. Nu gaan we alsnog stoppen. Niet op vakantie maar eerst maar eens thuis een bed and breakfast opzetten. Ik vind het heerlijk om met mijn blote voeten door het gras te banjeren en dingen te planten. In mijnhoofd rijpt al een plannetje voor een volgend project: mensen leren hoe je je stadsbalkonnetje mooi groen kunt maken. Ook merk ik dat ik het academisch denken mis. Zowel de kinderpsychologie als de gedragspsychologie vind ik fascinerend. Ik ben echt een statisticus, nog steeds. Hoe ik dat weer in mijn leven moet krijgen? Geen idee. Eerst maar eens kijken hoe het verder gaat met mij en Steef. We hebben zo lang zo hard moeten vechten tegen allerlei veelkoppige monsters en als de winkel sluit is ook die tijd voorbij. Wat zal er nu gebeuren?
Loading
