k heb veel gehad aan mijn werk bij het deurwaarderskantoor en later bij de bank op de afdeling ‘bijzonder beheer’ voor degenen die hun hypotheek niet meer konden betalen. Er is veel te weinig kennis van wat er allemaal gebeurt als je schulden hebt. Ik wilde mensen daar graag beter op voorbereiden. Tegelijkertijd is er de schuldeiser die recht heeft op zijn geld, het is een tweesnijdend zwaard. Zulke dingen leer je niet op school.
Sowieso vond ik school heel ingewikkeld. Ik groeide op, als kind van Surinaamse ouders, op Bickerseiland en ging naar school in de Jordaan. Daarna een wilde, compleet zwarte middelbare school en vervolgens een mbo waar er te vaak lessen werden geannuleerd, zoveel ruzies waren er. Mijn mbo maakte ik af op een school in Haarlem waar af en toe racistische opmerkingen werden gemaakt door leerlingen en leraren. Eigenlijk voelde ik me nergens thuis. Het schoolleven was zwaar, ik werd gepest en had moeite met het vinden van de juiste studie. Tegelijkertijd werd ik er heel flexibel en eigenzinnig van. Ik bepaalde gewoon zelf wat ik wilde doen en hoe. Daarom ben ik ook vrij snel gaan werken, eerst als stagiair, bij een deurwaarderskantoor. Datzelfde werk vervolgens tien jaar in Rotterdam. Ik was toen even helemaal klaar met de drukte van Amsterdam.
Bij de bank maakte ik carrière, ik verdiende heel goed, kocht een huis. Ik werkte soms 40tot 48 uur per week. Maar tegelijkertijd stoorde het me steeds meer dat het financiële systeem in de kern oneerlijk is en ik nam veel van het leed dat ik overdag tegenkwam mee naar huis. Ik snap mensen met een midlifecrisis wel, datje je op een gegeven moment afvraagt wat de kwaliteit van leven eigenlijk is.
Op een dag was ik even terug in mijn oude buurtje in Amsterdam, met mijn toenmalige vriend. Toen zag ik dit tentje, Small World. Wat een leuke plek, dacht ik. Een jaar later ontmoette ik via een dating app heel toevallig de man die eigenaar was van Small World, de Australische Sean. Het klikte meteen, we vonden dezelfde dingen leuk, hadden dezelfde humor. Tot die tijd at ik vooral Surinaamse broodjes, ik heb echt moeten uitvinden wat een deli sandwich is: een hele maaltijd in een broodje. Ja, nu ben ik echt verkocht. Er is zelfs een broodje naar mij vernoemd: een turkey melt met paprika, mayo, pittige salami en heel veel tabasco.
Toen ik Sean leerde kennen ging het niet zo goed met Small World. Er waren allerlei financiële problemen. Sean en ik gingen samen op vakantie en ik zei hem dat hij volgens mij de tent niet moest sluiten, maar het wel anders moest aanpakken. Sparen, besparen, anders inkopen; ik had natuurlijk wel het een en ander geleerd inmiddels.
En nu, jaren later woon ik weer in Amsterdam en ben ik samen met Sean eigenaar van Small World, met tien medewerkers, onze ‘kinderen’. We zijn ook getrouwd. Nu zijn mijn werkdagen veel vrolijker, de mensen die hier komen zijn altijd positief, er heerst een beetje een vakantiegevoel. Toen corona kwam, waren we eerst bang. Hoe moest dat nu? Maar ook al verdwenen de toeristen, er kwamen onwijs veel nieuwe klanten voor terug, mensen uit de buurt die ons ineens ontdekten. Het afgelopen jaar was een van de beste jaren ooit!
