e dingen in mijn leven komen vaak bijna per ongeluk op mijn pad. Neem deze buurt. Als klein kind ging ik af en toe met mijn ouders naar Amsterdam en dan wandelden we door de Haarlemmerstraat en -dijk. ‘Daar ga ik later wonen als ik groot ben,’ zei ik dan. En toen het later zover was, heeft een vriendin een briefje voor me opgehangen bij de Albert Heijn. Binnen twee weken zat ik hier aan de Dijk en ik ga hier nooit meer weg.
Ook mijn carrière verliep vrij willekeurig. Na twintig jaar traffic manager te zijn geweest in de reclame, wilde ik iets anders. Ik begon een blogje en schreef over mijn buurtwinkel Sukha. Voor ik het wist deed ik ineens de social media voor hen en anderen volgden. Toen een klant een keer krap bij kas zat, ‘betaalden’ ze mij met een digitale camera. Zo is mijn straat fotografieontstaan. Urenlang loop ik over straat en vang ik met mijn camera de buurt inbeeld. Dat plaats ik vervolgens op mijn Instagrampagina. En ook daarvoor geldt: volslagen willekeurig, wat er maar toevallig voorbij komt. Ik zet niks in scène. Ik ga naar buiten en denk: waar zal ik eens heen gaan? De Wallen, bijvoorbeeld, die zijn altijd leuk.
Onlangs is mijn lievelingstante overleden, ze stapte de deur uit bij brasserie Keyzer, viel ongelukkig en kwam uiteindelijk nooit meer thuis. Heel verdrietig. Ik was erg op haar gesteld. Bij vlagen was ze depressief; in die periodes belde ik haar elke ochtend op. Depressiviteit zit in de familie, ik heb er zelf ook last van. Moeilijk voor de mensen om me heen, zwaar op de hand. Veel vriendschappen en relaties liepen daarop stuk. Totdat de huisarts, nog niet zolang geleden, zei: ‘Zal ik eens wat medicijnen voor je voorschrijven?’ Ik was natuurlijk een beetje huiverig, maar nu ik eenmaal die pillen slik, is mijnleven zoveel fijner geworden. Ik sta op met een lach en ga naar bed met een lach. Op straat groeten willekeurige mensen mij, zoveel openheid straal ik uit, ik weet niet wat me overkomt. ‘Ik zie het al,’ zei de huisarts, ‘er staat nu echt iemand.’ Zo is het precies. Het voelt alsof ik pas sinds mijn vijftigste eindelijk ten volle leef. En nu denk ik: ik had het veel eerder moeten doen.
Mijn tante liet ons tot ieders verbazing veel geld na. Dat betekent dat ik eindelijk verlost ben van financiële zorgen. Dus ook wat dat betreft valt er ontzettend veel van me af. Mijn tante hield van mijn fotografie dus het eerste wat ik van haar geld heb gekocht, was een supergoeie Leica. Verder zei ze altijd dat ik naar New York moest gaan om te fotograferen. Dus ik heb een ticket geboekt; deze herfst ga ik een maand fotograferen in New York!
Doordat ik veel opener ben geworden, heb ik de laatste tijd ook veel meer mensen ontmoet. Onder andere Tjarda is mijn leven binnen komen wandelen. Naast dat hij Republiek op de Haarlemmerdijk runt, is hij ook mijn onderbuurman. We teksten elkaar als de buren een feestje hebben: 'Bel jij de politie, of ik?' Of we drinken ’s morgens koffie voorzijn winkel. En in september, als ik in New York ben, exposeer ik mijn foto's bij hem in de zaak.
Loading
