et begon allemaal met deze ketting. Ik wandel elke ochtend het zelfde blokje en op de Leliegracht is een winkeltje waar deze ketting in de etalage lag. Ik vond hem mooi, maar de winkel was steeds dicht. Tot ik op een dag werd opgehouden door een vrachtauto. Ik kwam helemaal klem te staan en toen ik eindelijk langs het obstakel was, botste ik net niet tegen de eigenaar van het winkeltje op. Hij kwam net terug van fysiotherapie, vertelde hij, want hij had een herseninfarct gehad. Hij gaf me de ketting en we raakten aan de praat. Ik ben de laatste maanden bezig met zingen voor mensen met dementie. Daar ben ik voor in opleiding en het is een fantastische wending in mijn leven als zangeres. Na zevenendertig jaar zelf op het podium staan ben ik daar eigenlijk wel klaar mee. Ik kan mijn ervaring nu gebruiken om door het zingen heen echt diep in iemands innerlijk te kijken. Sensitief zingen, noem ik dat. Het klankcentrum zit in het midden van de hersenen en als dat geprikkeld wordt is er een resonantie naar alle andere hersenfuncties. Er gebeuren dan echt prachtige, helende dingen. Ik vertelde er iets over aan de man van de winkel en hij vroeg of ik misschien ook met hem wilde zingen. Voor mij was dat wel spannend, ik werk meestal met mensen met dementie. Dit was toch iets anders. De volgende dag ben ik teruggegaan en de man stond me al op te wachten. ‘Wanneer gaan we zingen?’ De dag daarna had hij taartjes van de patisserie op de hoek van de Herengracht. Ik had mijn kleine gitaar bij me en allerlei bladmuziek. Geen intake, niks voorbereid, allemaal heel intuïtief. De man woonde boven zijn winkel. We moesten met een piep klein liftje, omdat hij door zijn herseninfarct moeilijk kon bewegen. In die lift legde hij even zijn hoofd op mijn schouder. Het was voor mij echt spannend; werkte het zingen ook bij een herseninfarct? Hoe dan? Dit was een man die nooit zong, niks had met muziek. Daarentegen was hij wel heel druk, bijna manisch. Ik slikte de slagroom van het taartje weg en we begonnen samen aan Let it be, waarvan ik de tekst bij me had. En meteen gebeurde er al iets, echt meteen! Ik zag hoe er een siddering door de man heen ging, alsof in één klap alle spanning van de afgelopen tijd van hem af viel. Tegelijkertijd kwam er van alles in beweging. We zongen. Tijdens zingen komt ook een gelukshormoon vrij, dat heel sterk is. Na Let it be heb ik voor de man Aan de Amsterdamse grachten gezongen. Toen was het eigenlijk al klaar. Hij was echt dood- en doodmoe, en ook een klein beetje geschrokken van de heftigheid van alles. Maar hij was er ook heel vol van. ‘Hier ga ik nog heel lang over nadenken en over praten.’ Toen wilde hij alleen nog maar slapen. Nu hebben we nog steeds af en toe contact. Hij is echt heel blij met wat er allemaal in beweging is gebracht. Ik ook. De ketting is er nog mooier door.
Loading
